De opening van mijn verhaal — en waarom dit pas het begin is.
Er zijn van die momenten in je leven waarop je niet langer om jezelf heen kunt. Je wordt wakker op een doorsnee dinsdagochtend, kijkt in de spiegel en denkt: is dit het nou? Niet omdat je leven slecht is — integendeel, mijn leven is gevuld met werk, liefde, creativiteit, spiritualiteit, chaos, katten, rituelen, stemtrainingen, deadlines… noem maar op. Maar diep vanbinnen voelde ik al een tijdje een fluistering:
“Iris… je zit midden in een grensovergang. Letterlijk.”
En dus begon het. Het idee. Het verlangen. Dat eerste kleine zaadje dat uitgroeide tot de beslissing:
Ik ga de Camino Portugués da Costa lopen.
Niet om fit te worden. Niet om stoer te doen. Niet om foto’s te maken met een schelp in mijn hand en #blessed eronder.
Maar omdat mijn ziel het wilde. Omdat mijn lichaam rust wilde. Omdat de Camino mij riep.
Hoe het begon: de aanloop naar deze sprong in het diepe
Ik heb maandenlang getwijfeld.
Of beter gezegd: mijn hoofd twijfelde. Mijn hele systeem zuchtte van verlangen.
En terwijl mijn agenda vol stroomde met werk, repetities, deadlines, familie, opleiding, plannen, nog meer plannen en nóg meer plannen, dacht ik: Wanneer is het eigenlijk mijn beurt? Ik had bewust de keuze gemaakt om te stoppen met mijn bedrijven Iris Performing Arts en De Levenspraktijk. Om tijd te maken voor ‘mij’. En ik zat midden in de overgang, de pre-menopauze. Met alle ellende van dien (dit is een understatement; de overgang is een b*tch).
Toen kwam dat ene besluit. Dat ja-moment.
Niet heroïsch. Niet groots.
Maar stil, helder, bijna teder.
Ik ga. Punt.
Vanaf dat moment werd alles echt. Ik boekte op 4 april 2025 mijn vlucht voor 7 juli 2025. BAM! Nu moest ik wel. De voorbereiding begon. En geloof me… dat werd een avontuur op zich.
De voorbereiding: twintig to-do lijsten, zes kilo bagage en een innerlijke storm
Ik heb:
– wekenlang gezocht naar dé perfecte backpack (licht, stevig, lief voor mijn schouders, niet te lelijk)
– wandelschoenen besteld, teruggestuurd, opnieuw besteld, ingelopen, vervloekt, omarmd
– een paklijst gemaakt waar zelfs een militair jaloers op zou zijn
– trainingen gelopen tussen werk, repetities en vermoeidheid door
– mij zorgen gemaakt over mijn heupen, mijn voeten, mijn darmen, mijn rug, mijn hormonen. Had ik al gezegd dat de overgang een b*tch is?
– mijn leven opnieuw geordend
– rituelen voorbereid
– mijn angsten aangekeken
– mijn verlangens eerlijk uitgesproken
– en mezelf, misschien voor het eerst in jaren, écht serieus genomen
Er waren momenten dat het leek alsof ik de Camino al liep terwijl ik nog thuis was —
zo intens was het innerlijke werk dat eraan voorafging. Maar ook spannend. Alsof ik weer een kind van tien was dat niet weet wat het op haar verjaardag gaat krijgen, maar weet dat het GROOTS gaat zijn…
Wat ik voelde: een mengsel van angst, hoop en een diep weten
Ik voelde spanning.
Ik voelde vrijheid.
Ik voelde een soort oerkracht in mijn buik die zei:
“Dit wordt een overgang. Een inwijding. Een heling. Een thuiskomst.”
En ik voelde eerlijk gezegd ook pure paniek.
Want: Wat als ik het niet volhoud?
Wat als mijn lichaam opgeeft?
Wat als ik iets zoek dat ik niet ga vinden?
En de vraag: wat zoek ik dan?
Maar ergens, onder al die menselijke twijfels, zat een rustig weten:
“Ga maar. Alles wat je zoekt, zoekt jou ook.”
En nu mijn vraag aan jou…
Dit is mijn eerste blog. De opening. Het startschot.
Maar het echte verhaal — het rauwe, mooie, grappige, verdrietige, spirituele, chaotische, magische verhaal — begint pas bij dag 1.
En ik ga je meenemen.
Elke dag.
Elke stap.
Elke ontmoeting.
Elke blaar.
Elke aha-erlebnis.
Elke lachbui.
Elke meltdown.
Elke heling.
Als je mijn reis al volgde tijdens de Camino: dank je.
Werkelijk. Dank je. Je aanwezigheid, berichtjes, liefde en meeleven hebben me gedragen.
Je was erbij.
Misschien meer dan je zelf weet.
Als je nieuw bent: welkom.
Zet je schrap voor een verhaal dat nooit alleen over lopen ging.
Ga met me mee.
Lees mee.
Voel mee.
En laat je inspireren door wat een pelgrimstocht met een mens kan doen — zelfs als ze onderweg ontdekt dat ze wandelen soms helemaal niet leuk vindt, maar de reis des te meer.
Volg mijn blogreeks “Mijn Camino Portugués da Costa”.
En als je wilt weten hoe het écht was — de mooie dagen, de belachelijk zware dagen, de inzichten, de tranen, de magie — blijf dan bij.
Er komt veel aan.Heel veel.