Hé jij daar, ja, jij die lekker door dit scherm scrolt terwijl ik naast je zit. Stel je voor: ik sta in de keuken, een flinke sinaasappel in mijn hand, het sap drupt langs mijn vingers terwijl ik hem schil. De geur vult de ruimte, fris en scherp, terwijl de zon door het raam naar binnen schijnt. Mijn labrador Lucy ligt precies in een van de zonnestralen en haalt haar neus op voor de geur van mijn sinaasappel. Ik ben Jasper, 36 jaar oud, en ik heb het eigenlijk best goed voor elkaar. Een steady baan, een huis dat ruikt naar versgebakken appeltaart (mijn vriendin Mia en ik hebben samen een taart gebakken, daar ben ik best goed in al zeg ik het zelf), en twee kleine tornado’s van kinderen die de boel dagelijks op z’n kop zetten. Maar weet je, lately zit ik met mijn gedachten ergens anders. Niet bij de chaos van lego op de vloer of de hypotheek die netjes afgetikt wordt, maar bij iets groters. Iets wat bijna spiritueel aanvoelt, als een stille roep vanbinnen: wat betekent al dat geld eigenlijk echt voor mij? En hoe zorg ik dat het niet alleen mijn portemonnee vult, maar ook mijn ziel, en die van mijn kids?
Ik neem je even mee, oké? Gisteren in de namiddag zat ik aan de keukentafel met een glas rode wijn in mijn hand. De rekeningen waren betaald, de spaarrekening zag er netjes uit, en toch… toch voelde het alsof er iets ontbrak. Ik heb altijd geleerd: werk hard, spaar slim, regel je zaakjes. En dat dóé ik. Maar nu ik 36 ben, met een leven dat als een goed geoliede machine draait, wil ik meer. Niet meer spullen, god, nee, we hebben al genoeg troep, maar meer betekenis. Een extra pensioen voor mezelf, zodat ik later niet alleen maar rijst met bonen eet als ik oud en grijs ben. En een potje voor de studie van mijn kids, zodat zij straks kunnen worden wat ze willen, zonder dat ik ze met een schuld het leven in stuur.
Dus daar zat ik, met die wijn die naar donkere bessen smaakte en een notitieboekje voor mijn neus. Ik begon te krabbelen, niet als een accountant met strakke excelsheets, maar als een dromer met een plan. En weet je wat ik ontdekte terwijl ik die pen over het papier liet dansen? Dat geld en spiritualiteit eigenlijk hand in hand gaan, als je het goed doet. Het is niet alleen maar stapelen van euro’s, het is bouwen aan rust. Aan vrijheid. Aan liefde, zelfs. Ik nam mijn glas wijn mee en ging nog even naar buiten toe. Ik ging zitten op een bankje aan de rand van de vijver die aan onze tuin grenst. Daar mijmerde ik verder. Terwijl ik volop genoot van de ondergaande zon. Lucy liep vrolijk met me mee en vleide zich naast me op het bankje.
Stap 1: de extra pensioenpot
Ik besloot dat ik een extra laagje zekerheid wilde voor later. Niet omdat ik bang ben, oké, misschien een beetje, maar omdat ik mezelf gun om straks te kunnen ademen. Geen gepieker over rekeningen als ik met een boek op vakantie ben, de zon op mijn rimpels. Dus ik googelde wat, scrolde door X en vroeg het aan ChatGPT, en belandde bij een simpel idee: een beleggingsrekening. Geen ingewikkeld gedoe, gewoon een klein bedrag per maand dat ik toch niet mis. Stel, ik zet €200 apart, dat is in ons geval twee etentjes minder per maand, een offer dat ik wel kan maken als ik zelf een keer die pasta pesto in elkaar draai. Met een gemiddeld rendement van 6% over 30 jaar (ja, ik heb zitten rekenen, met een app erbij), groeit dat tot een lekker extraatje. En het mooie? Het voelt als een cadeautje aan mijn toekomstige zelf. Een spirituele daad bijna, alsof ik tegen die oude Jasper zeg: “ik zie je, man, en ik zorg voor je.”
Stap 2: de studiepot voor de kids
Dan mijn kids. Sem van acht jaar, die nu al praat over astronaut worden, en Noor van zes jaar, die waarschijnlijk kunstenaar wordt gezien de muren die ze ‘versiert’. Tot ergernis van Mia. Ik wil dat ze dromen najagen zonder dat ik ze later een studieschuldbrief in hun handen druk. Dus ik dacht: een spaarplan. Niet zo’n stoffige spaarrekening met 0,1% rente. Serieus, dat voelt als geld in een oude sok stoppen. Maar iets slimmers. Ik ontdekte een indexfonds voor de lange termijn. Stel, ik leg €100 per maand in per kind. Over twaalf jaar, als Sem gaat studeren, heb ik met een beetje geluk een potje van €20.000 per kind. Dat is geen volledige studie, maar wel een start. Een zachte landing. En het voelt goed, weet je? Alsof ik niet alleen hun vader ben, maar ook hun cheerleader in de toekomst.
De spirituele twist
Maar hier komt het, lezer, en blijf even bij me, want dit is waar het zintuiglijk wordt. Terwijl ik dit opschreef, zag ik namelijk de zon ondergaan en voelde ik de eerste zachte regendruppels. Alsof ze alles in mij met milde hand in beweging wilden zetten. Ik liep nog een rondje met Lucy om vervolgens terug naar huis te gaan. Geld is niet alleen maar een middel om te overleven, het is een tool om te léven. Om te geven. Om te groeien. Ik zie het nu als een soort energie die ik stuur naar wat ik belangrijk vind: mijn rust, mijn gezin, mijn dromen. En dat maakt het tastbaar. Elke euro die ik apart zet, is een steen in een tempel die ik bouw, niet van marmer, maar van momenten.
Dus, wat zeg je ervan? Pak jij ook een glas wijn, een notitieboekje, en ga je met me mee op deze reis? Begin klein. Open een beleggingsapp, ik gebruikte trouwens eentje die zo simpel is dat zelfs mijn technofobe oom het snapt, en zet €50 apart. Of €20. Wat je maar kunt missen. En voel dan eens hoe dat landt. Niet in je portemonnee, maar in je hart. Want dat, mijn trouwe lezer, is waar het om draait: een leven dat niet alleen werkt, maar ook lééft.
Tot de volgende keer,
Jasper