In relaties zocht ik eigenlijk altijd naar iemand die mij kon verzorgen en die daadkrachtig was. Want ik kon dat niet zo goed. Ik was ook nog maar heel jong dat ik moeder werd. 18 jaar was ik. Haar vader was 13 jaar ouder dan ik. Ik leerde hem kennen toen ik 16 jaar was. Achteraf best een bedenkelijke kwestie, maar in mijn omgeving was er niemand die daar bedenkingen bij had.
Vaderfiguur nodig
Dat ik op mijn 18e zwanger werd vond ook niemand bedenkelijk. Mijn vader was inmiddels volledig uit beeld, hij bleek al zo’n vier, vijf jaar een tweede gezin erop na te houden inclusief een verborgen dochter. Daar was mijn moeder net achtergekomen. Mijn moeder vond het geweldig dat ik zwanger was en kon zich volledig op mij en mijn zwangerschap richten in plaats van op de pijnlijke capriolen van mijn vader en de gevolgen daarvan.
Pleaser
Zelf weet ik achteraf dat ik vooral een vaderfiguur in mijn leven nodig had en dat ik gewend was om altijd ‘ja’ te zeggen. Ik wilde altijd iedereen ‘pleasen’. Dus toen mijn ex zei dat hij vader wilde worden, was mijn antwoord ‘ja’. Mijn dochter is dus geen ongelukje.
Aaneenschakeling van gebeurtenissen
Alles wat mij daarna overkwam schoof ik af op mijn ex en later op de volgende relaties. Ik vond mezelf vooral heel zielig. Veel leek mij ‘toevallig’ te overkomen en het waren jaren van ellende. Zo bleek het ene vriendje eigenlijk een vrouw te willen zijn. Een volgend vriendje pleegde zelfmoord. Weer een ander vriendje bleek zwaar crimineel te zijn en ja, ik heb daarvoor zelf ook de binnenkant van de gevangenis mogen zien. Een ander vriendje bleek een drugs, anabole en drankgebruik te hebben, wat zowel lichamelijk als mentaal geweldadig eindigde. Daarna ging ik uit Amsterdam weg. En uiteindelijk had ik wel een vrij normaal vriendje, maar hij bleek autistisch te zijn en een toekomst was niet mogelijk.
Slachtoffer- en kindrol
Eigenlijk was ik door een verstoorde jeugd terecht gekomen in een zware kindrol waar ik maar niet uit kwam. Elke relatie weer zocht ik een redder. Iemand die mij als een vader beschermde. Iemand die het voor mij opkwam. Dat kon natuurlijk helemaal niet. Omdat ik zelf heel onstabiel was, trok in natuurlijk alleen maar onstabiele relaties aan. En ik gaf hen de schuld van mijn ellende in plaats van dat ik keek naar mijn eigen rol in dit geheel. Ik maakte hun verantwoordelijk voor mijn leven. Ik nam totaal geen eigen verantwoordelijkheid. Ik zag totaal niet in dat ik het grootste aandeel had in al deze relaties. Als ik namelijk stabiel was geweest en niet in die slachtoffer-rol had gezeten, dan had ik deze relaties niet eens ontmoet.
,h3>Lifecoaching
Door bijna fulltime twee jaar lang innerlijk werk te verrichten en dus alles van mezelf van alle kanten te bekijken en te doorvoelen werd duidelijk dat ik wel degelijk de leiding en de regie over mijn eigen leven kon nemen. Dat ik verwantwoordelijk ben voor de keuzes in mijn leven. Dat ik wel sterk genoeg ben om voor mij te zorgen. Dat ik geen slachtoffer ben en geen redder nodig heb. Vooral Lifecoaching bleek mij enorm te helpen. De combinatie van een holistische- en oplossingsgerichte benadering werkte.
Lichtdrager- en werker
Ik heb al heel lang geen levenspartner meer. Dat komt omdat ik me heel erg heb gefocust op het terugvinden van mijn Persoonlijk Leiderschap. En ik het een uitdaging vond om mijn gevoeligheid te combineren met leiderschap. Dat kon ik het beste alleen doen. Dat is namelijk een behoorlijke levensweg geweest. Het ondernemerschap heeft mij daarbij enorm geholpen. Op het moment dat ik ondernemer werd, ging alles in sneltreinvaart. Inmiddels weet ik dat ik lichtdrager- en werker ben. Ik weet nu dat alles dat is gebeurd me naar dit moment in mijn leven heeft geleid.
