In 2009 moest ik voor baarmoederonderzoek komen. Heel braaf liet ik het uitstrijkje doen. Ik schrok enorm van de onverwachte uitslag. Of ik toch maar even heel snel naar het ziekenhuis wilde komen. Voorstadium van baarmoederhalskanker. Tja, en daar moesten ze natuurlijk aan gaan opereren. Eigenlijk was dat niet het allerergste. Echt het allerergste waren de weken daarna.

Abonnement op ziekenhuis

Alle ellende rondom de verzorging van mijn zoon, die jarenlang ziekenhuis in en uit moest en op een gegeven moment zelfs in Zwitserland opgenomen werd, dat kwam er allemaal uit.

Enorm diep schuldgevoel

En dan dat enorme schuldgevoel naar mijn dochter toe. Ze had het al zo zwaar met haar vader en dan nu een moeder die zoveel voor haar broertje moest zorgen. Het verteerde me van binnen. Ook om constant in het standje ‘overleven’ te staan. Het viel vaak niet mee. Geen man. Geen alimentatie. De volledige zorg voor mijn twee kinderen rustte op mijn, toen nog, zeer tengere schouders.

Geen zingen en dansen voor mij

Zelfs mijn grootste passie had ik stopgezet: zang, dans en spel. Ik had het opgegeven, zodat ik thuis kon zijn. Mijn leven bestond uit werken en zorgen. En toen lag niet mijn zoon, maar ik zelf plat. De eerste weken waren vooral lichamelijk pijnlijk, maar daarna was het alleen nog maar mentaal. Wat een shit kwam eruit. Maar ook het enorme gevoel: ‘Nu is het klaar, nu moet ik ook weer tijd voor mezelf maken, want anders gaat het niet goedkomen met mij.’ Ik moest doen waar mijn hart heel blij van wordt: lesgeven, coachen, zingen, dansen en spelen.

Een eigen bedrijf

Zo ontstond het idee om naast mijn fulltime baan bij het ministerie van defensie toch weer een avondje te gaan lesgeven. Met zang en dans. Ik maakte mijn ondernemersplan(netje), huurde een locatie, deelde flyers rond en ging naar de Kamer van Koophandel. Iris Performing Arts was geboren.

Iris Performing Arts een feit

Ik starte met 15 deelnemers, waaronder mijn dochter en nicht en nog een niet betalende vriendin. Dus met 12 betalende klanten. Lekker zingen, plezier maken en dansen. Ik zat al snel weer beter in mijn vel. Het eind van dat jaar stonden we met 2 voorstellingen in het Jeugdtheater. Dat ik er geld op toe legde vond ik niet zo erg. Ook Priscilla, mijn dochter hielp enorm mee en dat vond ik ook fijn: eindelijk weer tijd om veel samen te doen!

Enorme groei

Nu acht jaar later is Iris Performing Arts uitgegroeid van 12 deelnemers en 1 productie met 2 voorstellingen naar:

• 1 volwassen productie met ca 35 spelers en even aantal crewleden die helpen met decor, kleding, kap, grime, techniek, enz enz. Met dit jaar 5 voorstellingen. Overigens hadden zich zo’n 65 mensen aangemeld dit jaar en zijn er heel veel tijdens de auditie afgevallen.
• 1 jeugdproductie met ca. 15 kinderen in het eerste jaar en mega veel hulp van mensen van de volwassen productie en ouders. ik verwacht een stijging qua deelnemertjes komend jaar. Met in totaal 3 voorstellingen.
• 1 grote volwassen productie met ca. 60 spelers, maar hier word ik voor ingehuurd
• 1 tot 2 zangleerlingconcerten
• 1 tot 2 korte trainingen (zang, musical enz)
• Rondom de 40 zangleerling (niet elke week hoor)
• Zo’n 4 tot 6 Stemcoaching sessies per week

Vanuit De Levenspraktijk:

• Coaching, lezingen en trainingen bij bedrijven (grote organisaties)
• Ca  6 Lifecoach sessies per maand

En daarnaast nog een parttime baan als Communicatieadviseur bij Rijkswaterstaat.

Ziek worden bleek een zegen

Als ik niet ziek was geworden had Iris Performing Arts niet bestaan en had De Levenspraktijk niet bestaan, want ook De Levenspraktijk heb ik een paar jaar geleden opgericht. Dan had ik ook het besluit niet durven nemen om van het ‘veilige’ fulltime werken naar parttime te gaan. Zonder backup, zonder safe net. Het was best eng kan ik je wel vertellen.

Volgende stap – The Next Level

En ik sta nu weer voor een dilemma. Ga ik mijn parttime baan opzeggen? Ik wil expanderen. Heb zoveel plannen, maar niet de ruimte. Ben overmand door de enorme groei. Het is ook best druk en veel. De tijd is nog niet helemaal rijp. Maar ik voel het wel kriebelen. Ik heb twee weken geleden mijn enkel zwaar gekneusd. Lang niet zo erg als met mijn baarmoeder. Maar wel een teken dat ik het anders moet gaan doen. Het pruttelt. Het borrelt. Ik moet angsten overwinnen, want ik ben bang om het veilige en vertrouwde los te laten. Wanneer ga ik deze knoop doorhakken?