Er komt weer een nieuwe cursus aan! Nog dieper, mooier, intensiever en veelomvattender dan de vorige reis die we afgelopen zomer hebben gemaakt….
Hoe doe je dat toch?
Dit is de vraag die mij ‘toevallig’ de afgelopen weken meerdere keren is gesteld. Mijn vraag terug was als eerste ‘Wat bedoel je precies’. Ik begrijp het wel. Er komt zoveel over ons heen momenteel. De Corona-crisis zorgt voor de nodige onrust. Hoe je je hierdoor heen slaat is zo ontzettend afhankelijk van in welke sector je werkt, als je al werkt, hoe je in je vel zit, of je kinderen thuis hebt wonen, of je relatie in orde is. En er zijn tal van andere situaties te bedenken die van invloed zijn.
Hoe gaat het met jou op dit moment?
Waarom mij deze vraag wordt gesteld is omdat ik een bedrijf én een Stichting moet runnen. Daarnaast heb ik een parttime baan waar ook het nodige speelt. De laatste weken heeft mijn mooie zwangere dochter mij wat meer nodig dan daarvoor om op te passen op mijn kleinzoon, omdat zij ook thuis moet werken en die combinatie nu even best uitdagend is. En natuurlijk heb ik zelf ook nog een huishouden. Nu is dit niet echt heel bijzonder, want er zijn mensen die het net zo druk hebben als ik.
Wat wil je veranderen in jouw leven?
Wat mij al langere tijd lukt is om kalm te blijven terwijl het om mij heen onweert. Om het grotere geheel te blijven zien, en om er te zijn voor de mensen die mij nodig hebben. Er zijn wel degelijk dagen dat ik bij moet tanken. Dat doe ik ook. Heel bewust. Ik tap dan bij mijn speciale energieleverancier bij (geen drugs ;-)) en dan kan ik er weer tegen aan. Ik let heel goed op mijn voedingswaarden voor de juiste energie, hoeveel ik slaap en dat ik voldoende beweeg. En wat enorm fijn is dat ik steeds beter word in het begrijpen hoe mijn ‘mind’ en mijn lichaam werken: ik weet wanneer mijn ego een loopje met mij neemt; ik weet wanneer mijn gedachten een loopje met mij nemen; ik weet wanneer het mijn pijnlichaam is die spreekt, en ik weet wanneer het mijn hormonen zijn. Het is fijn om dan van een afstandje naar mezelf te kijken en te beslissen dat ik niet mee doe aan dat vermoeiende spel of dat ik moet luisteren naar de waarschuwingen. Het geeft rust.
Wil je meer rust in jouw leven?
Vanuit die rust kan ik mijn werk doen. Sterker nog. Ik geniet nog steeds van alles dat ik doe en heb heel veel plezier in mijn leven. Ik merk dat ik vaak lach. En tegelijkertijd sereniteit ervaar. Vanuit deze positie is het zoveel makkelijker om sterk te zijn voor al die mensen die van mij afhankelijk zijn.. Ik werk met veel verschillende teams en als ‘Directeur’ van Iris Performing Arts en Stichting IPA Producties mag ik hen leiden. Daarnaast coach ik voor Iris Performing Arts en De Levenspraktijk wekelijks meerdere mensen. Dat kan alleen maar als ik in mijn kern blijf staan. En op mindere dagen goed mijn grenzen blijf aangeven.
Dat is waarschijnlijk waarom ik die vraag zo vaak krijg: ‘hoe doe je dat toch?’. Nou zo dus: ik heb een bepaalde leefwijze, geloof en vertrouwen. Dat is waar ik momenteel voor sta en dat is blijkbaar wat sommigen oppikken.
Wil je weten hoe ik dit doe?
Ik ga je meenemen op een innerlijke reis. Het wordt niet mijn reis. Het wordt JOUW reis. Het enige dat ik doe is jouw reisleider zijn, maar je bepaald zelf waar we naartoe gaan. Jouw eindstation is dat je opgeruimd hebt, dat opgeruimd mag worden. Oud pijn, innerlijke conflicten, dilemma’s; we gaan er doorheen. Maar als reisleider zorg ik dat jouw reis veilig blijft. Je weet hoe jij je leven wilt inrichten. Je weet hoe je jouw energie hoog kunt houden. Je weet hoe je kalm en assertief kunt zijn en blijven. En wie weet wat we onderweg nog allemaal tegen komen.
Ga met mij mee!
Houdt mijn website in de gaten, want binnenkort kom ik met meer informatie. Je kan je alvast voor-inschrijven (zonder enige verplichting).
In relaties zocht ik eigenlijk altijd naar iemand die mij kon verzorgen en die daadkrachtig was. Want ik kon dat niet zo goed. Ik was ook nog maar heel jong dat ik moeder werd. 18 jaar was ik. Haar vader was 13 jaar ouder dan ik. Ik leerde hem kennen toen ik 16 jaar was. Achteraf best een bedenkelijke kwestie, maar in mijn omgeving was er niemand die daar bedenkingen bij had.
In 2009 moest ik voor baarmoederonderzoek komen. Heel braaf liet ik het uitstrijkje doen. Ik schrok enorm van de onverwachte uitslag. Of ik toch maar even heel snel naar het ziekenhuis wilde komen. Voorstadium van baarmoederhalskanker. Tja, en daar moesten ze natuurlijk aan gaan opereren. Eigenlijk was dat niet het allerergste. Echt het allerergste waren de weken daarna.